Dag 4, zaterdag 8/9

Goedemorgen! Wat een vroegertje. De wekker ging om 0450, de tassen stonden al klaar, alleen omkleden, tandenpoetsen en een brood smeren. En toen stond de chauffeur om 0540 uur al voor de deur.. Natuurlijk waren wij nog niet zo ver, maar wachten is hier niet zo'n probleem. Om 0550 uur zijn we met de shuttlebus naar het zuiden, naar Pandangaran gereden. OMG! Wat een trip was dat! Ten eerste was het al zo vroeg enorm druk op de weg, de markten werden al druk bezocht. Ten tweede hing er echt een enorm nare lucht in de auto. De lucht hier in Indonesië is sowieso niet heel lekker, we zijn erachter dat het plastic hier gewoon bij hoopjes wordt verbrand, die lucht konden we plaatsen, de muffe luchtjes, was dat viezigheid? Bij de eerste stop, want de chauffeur moest plassen en mogelijk bidden, wellicht was hij anders de hele trip niet gestopt, hebben we alle deuren open gezet, niet dat dat enorm geholpen heeft.. Ten slotte was zijn rijgedrag om je kapot aan te ergeren. Mama (Kitty) had het geen minuut kunnen volhouden denk ik. Waar ik me het meest aan irriteerde is dat hij voor alles en niets toeterde. Het is hier heel gebruikelijk om te toeteren om ruimte te vragen of aan te geven dat je er langs gaat, maar dan heb je het over twee auto's en twee scooters die tegelijkertijd op een tweebaansweg langs elkaar heen proberen te gaan en niet als je één scooter wilt inhalen, die misschien iets te veel in het midden rijdt en er van de andere kant gewoon niets aan komt! Wat een mannetje was het.. Na 6 uur en 50 minuten, met slechts één korte pauze, waren we eindelijk, helemaal kapot van de reis en de weinige slaap, in Pangandaran! Mini Tiga Homestay was de volgende slaapplek, wat er heel knus en relaxed uit zag. Maar de badkamer viel een beetje tegen..klein, oogde niet heel schoon, toiletpapier mocht niet doorgespoeld worden, geen wastafel en een koude douche. Eigenlijk alles wat je niet wilt. Maar goed, we hadden al geboekt en betaald. Even overheen zetten. In eerste instantie wilden we proberen hier een nacht bij te boeken, achteraf fijn dat we dat niet gedaan hadden, want dit plaatsje was niet aan ons besteed. De verhalen waren heel goed, maar toen wij een wandeling over het strand maakten, werden we niet heel gelukkig. Was het de sfeer? Onze vermoeidheid? We spraken een paar andere mensen van Mini Tiga en die waren het met ons eens. Waarom waren de recensies dan zo goed? Of zou het liggen aan dat er een motor cross evenement op het strand was? Zelfs jonge kinderen crossten het strand over. Echt zonnen en zwemmen zat er dus niet in, toch even onze hammamdoek neergelegd en half in slaap gevallen, wat konden we dat goed gebruiken! De lunch hadden we een beetje overgeslagen, inmiddels hadden we wel zin in wat te eten. Maar eerst een simkaart scoren! Het is toch wel erg handig, ook al is er hier in Pangandaran geen taxiservice die je via een app kan bereiken, internet is toch ook heel handig. Voor €4,5 heb je 6,5G data, dikke prima! Daarna zijn we gaan lopen, op zoek naar eten. Heel veel 'normale' restaurants heb je hier niet, dus op zoek waar veel locals zitten, dat was bij Rumah Makan Sari Rasa. Engels spreken ze niet, op de plaatjes afgaande hebben we toch heerlijk gegeten. Voor ongeveer €12 hadden we een bord met nasi goreng, garnalen, spinazie, verse mangosap en een echte kelapa muda. Die avond heeft vooral Tessa gemerkt dat het zaterdagavond was. We sliepen, alweer, tegenover de algemene ruimte, en omdat de ramen en deuren niet gesloten waren, de deur had lamellen met een hor en de ramen van uitgesneden hout, konden we alles horen wat er buiten gezegd werd. En ik kan je vertellen, zachtjes praten doen ze hier niet. Om elkaar aan te spreken worden er voornamelijk luide kreten gebruikt. Nadat de laatste weg ging, viel ook Tessa eindelijk in slaap..