Dag 25, 29/09 (Bye bye paradise...)

Ondanks dat we gister wat later zijn gaan slapen, omdat we tot 2230 uur shisha gerookt hebben, werden we voor de wekker wakker, mooi om 0715 uur. Tessa bedacht zich nog, straks in Nederland is het 0115 uur...hopelijk is ze dan niet klaar wakker. We konden het lekker rustig aan doen deze ochtend, vanaf 0730 uur hadden we 2,5 uur de tijd om ons ochtendritueel te doen, te ontbijten en de tassen in te pakken. Inmiddels, na bijna 4 weken, ben je daar wel aan gewend en gaat alles een stukje sneller. Bij het uitchecken zat de baas achter de balie, die hebben we maar zelden gezien en bijna niet gesproken en voor het eerst zagen we z'n ogen, hij had namelijk altijd een zonnebril op met reflecterende glazen, die droeg hij overigens op zijn voorhoofd. Met tegenzin checkten we uit, ten eerste omdat we helemaal niet weg wilden, want het was veel te lekker en mooi op Nusa Ceningan. Het echte paradijs, zowel in beeld als in gevoel. Ten tweede vonden we de prijs voor de kamer echt véél te hoog voor wat we er voor kregen, oké, klaar nu, we laten het nu achter ons. De baas bracht ons met de scooter naar Nusa Lembongan waar een auto van Rocky Fast cruise op ons stond te wachten, waarmee we naar de 'haven' werden gebracht. We waren mooi op tijd, een van de eersten weer en de spullen werden direct op de boot geladen, dus toen iedereen ingecheckt was, konden we ook exact op tijd vertrekken. De zee was erg wild, het water kwam zelfs binnen in de boot en maakte Tessa en de stoel nat. Gelukkig zaten we met z'n tweeën op een driezits en konden we een stoeltje opschuiven. Het raam dicht doen was geen optie, want de zee wilden we wel graag blijven zien, ook de mensen achter ons. Door het ruige water, kwamen we ook wat later weer aan land, met enkele mensen die zeeziek zijn geworden. De rit van Sanur, waar we aangekomen zijn, naar Canggu zat niet inbegrepen in de prijs, daar moesten we 300.000 rupiah extra voor betalen, het hotel bood het aan voor 250.000, alle taxi's die bij het strand stonden deden het ook niet voor minder dan 250.000, maar via GoTjek lukte het voor 150.000 rupiah. De drukte viel ons nog mee op de weg, het was druk, maar het reed en de chauffeur bleef lekker doorkletsen met Bart, hij sprak ook goed Engels. Rond een uur of 1300 kwamen we in Canggu aan. Canggu zag er moderner uit dan we tot nu toe gezien hebben, met leuke vintage ingerichte tentjes, veel hout, industrieel, rustige winkels, beetje een mix van onze westerse wereld en Indonesië, commercieel dus. Onze villa was lastig te vinden, omdat het in een zijstraatje van de grotere weg zit en het niet stond aangegeven. We zijn het straatje in gelopen, de naam van de straat was goed, het nummer klopte niet met de naam, toen bleek dat Villa Kano er net achter zat, met strak gestucte witte muren. Eenmaal binnen kom je echt een soort villa binnen, maar dan half open met allemaal studio's. In het midden in een zitje, allemaal van hout en grote lounge stoelen, een eethoek, houten ligbedjes en een zwembad met een grote opgeblazen pelikaan. Onze kamer en badkamer ziet er precies uit zoals wij ons huis ook zouden kunnen inrichten, met een beton gelegde badkamer, veel juten, hout en staal. Het rook en ziet er allemaal heel nieuw en schoon uit. Genoeg handdoeken, zeepjes staan in leuke flesjes, wij waren er helemaal happy mee en hoe we onze vakantie graag willen eindigen. De eigenaresse vertelde ons dat de villa nog maar een maand open is en sinds hij op booking.com staat, ze hebben nog niet eens een eigen website, zijn ze volgeboekt en dat snappen wij ook wel. De scooter stond al klaar, dat hadden we specifiek gevraagd, omdat Bart natuurlijk een afspraak had staan en wij niet wisten of en hoeveel vertraging er zou zijn. Er was nog tijd om te eten dus dat hebben we dan ook maar gedaan, want mogelijk dat we het tot 2000 uur moesten volhouden en het was nu nog middag. Tessa had al gezien dat er veel leuke tentjes in de buurt zijn en had al besloten, ook al is er hier zo veel westers te krijgen met tropische vruchten, nog even op z'n Javaans, 's middags rijst, Indonesisch eten. Het was 8 minuten met de scooter naar Anita's Warung, waar het eten goed schijnt te zijn en hygiënisch bereid wordt. Niets was daarover gelogen, alleen een beetje pittig kennen ze niet, dit keer was het niet extreem pittig, maar totaal niet. Daarom hebben we er nog een schaaltje chopped chili bij besteld, en die ging op. We hadden allebei mie besteld, Bart met varkensvlees, Tessa met kip, en dachten allebei hetzelfde, namelijk dat de mie goed door kon voor pasta. Na een snelle hap en uiteindelijk heel goedkoop gegeten te hebben, hadden we nog tijd over en besloten we naar het strand van Canggu te gaan. Tessa dacht gewoon lekker samen een strandwandeling te maken, terwijl Bart heel doelgericht naar Finn's beach club liep. Dat zag er echt uit als een club voor rijke mensen, hoewel dat misschien best wel mee zou vallen. Binnen kwam je niet zomaar, langs het strand waren de ingangen afgesloten met hekken en bij de hoofdingang stond allemaal beveiliging en leek het alsof je eerst al moest betalen om de bewaking voorbij te komen. We zijn over de weg gedeeltelijk terug gelopen, het laatste stukje liepen we weer over het strand, en raad eens wie we daar tegen kwamen.. Rob en Nadine! Het zal toch niet, hoe toevallig weer! Ook blijkt het dat ze niet eens zo ver weg van ons zitten met hun villa. Inmiddels was het tijd geworden om de scooter te pakken en richting Seminyak te rijden, want Bart krijgt een tatoeage! We waren er ruim op tijd en Dee, Barts tatoeëerder, was ook op tijd, dus ze konden op tijd beginnen. Dee had al een ontwerp klaar, dit was alleen nog niet zoals Bart, en Tessa mocht ook haar mening daarin dragen, het mooi vinden. Met de iPad, waar Dee met een specifiek programma werkte, kon het een en ander verplaatst worden, vergroot, verkleind, toegevoegd, met puntjes, met streepjes, alles kon worden aangepast, uitgeprobeerd en weer teruggezet, totdat we allemaal tevreden waren. Toen kon het tatoeëren beginnen! Tessa zat een boekje te lezen maar had weinig rust en is vaak gaan kijken. Dee zat helemaal in z'n element, had muziek op en lieten we lekker z'n gang gaan. Bart lag lekker met z'n ogen dicht de naald te volgen van de vorm van zijn tatoeage. Om ongeveer 1945 uur stond de tatoeage er naar alle tevredenheid op en kreeg Bart nog een goede nazorg aan materiaal en instructies. Goede tattooshop! We wisten nog niet wat we met eten gingen doen en net op dat moment kregen we via Rob La Finca Tapas en Grill doorgestuurd en zijn we daar naar toe gereden, niet in de gaten hebbende dat het tapasgerechtjes zijn van 50-100k rupiah per stuk. Maar we zaten al en bedachten ons, in Nederland zijn we ook veel geld kwijt, dus laten we maar doen alsof we in Nederland zijn en genieten, beter laat het goed eten zijn. Onze wensen werden vervuld. Beetje karig met twee stukjes stokbrood, maar hij was lekker, knapperig en warm met heerlijke aiolie, rijkelijk gevuld met knoflook als voorafje. Daarna kregen we in goede volgorde gamba's in een heet pannetje, paella ook rijkelijk met vis en miniburgertjes. Hierna lustten we nog wel iets en bestelden nog asperges en carpacccio. Slecht was het zeker niet en we konden de service, de netheid en volgorde van uitserveren wel waarderen. Nee, het eten was super lekker op z'n westers en voor het eerst dat we bijna een miljoen rupiah uit hebben gegeven voor een avond eten samen, wat omgerekend €55 is. Laten we de vakantie maar goed eindigen en we hebben er zeker van genoten, ook het toetje was om van weg te smelten. Het was een lavacakeje, maar niet van chocola maar van cookie dough met een vulling die eruit liep als lava.. Om te smullen! Bart heeft nog wel een pinautomaat moeten opzoeken, want zo veel geld hadden we niet meer op zak. Na het eten zijn we terug gereden naar onze villa studio en hebben nog lang in bed liggen kneuteren tot laat.