Dag 3

Al voor de wekker ging, want we wilden vandaag op tijd weg, werden we wakker van blaffende honden. Heel irritant! Het gevoel van een goede nachtrust hadden we totaal niet! Maar zin in vandaag hadden we zeker! Het ontbijt stond om 0700 uur al netjes klaar. Geroosterd brood, eitjes en pannenkoeken met chocoladebolletjes, lekker! Eigenlijk ietswat verlaat vertrokken we samen op de, jawel, scooter! Omgerekend konden we die huren voor €6 per dag, hoe cheap!! Er was weinig cash meer in onze portemonnees, niet heel handig als je de hele dag buiten de stad gaat. Een geldwisselkantoor konden we niet vinden, met als gevolg dat we het bij de bank gingen proberen. Na lang wachten, allerlei persoonlijke gegevens en handtekeningen te moeten achterlaten, kregen we uiteindelijk meer rupiah's dan wijzelf omgerekend hadden. Én, er werd geen belasting of koerstoeslagen over berekend! Money money money! Jammer dat we zo lang moesten wachten, inmiddels was het bijna een uur later dan we wilden vertrekken.. Maar de koersen lagen erg gunstig en we hebben cheap geld kunnen wisselen. Daar gingen we dan hoor, dwars door het drukke verkeer, voorbereid met paspoorten en internationaal rijbewijzen, de fietsroute volgen om de stad uit de komen. Op den duur werden de wegen wel heel spannend, steil omhoog, enorme hobbels, keien en allerlei andere obstakels waardoor doorrijden onmogelijk was en na elke bocht een verrassing wat we tegen zouden komen. Dit kon toch niet goed zijn!? Bart heeft daarna zijn navigatie erbij gepakt. De route leek hetzelfde..maar bij het inzoomen was de ene weg smaller dan de andere weg.. Toch maar de zijne gebruikt. Gelukkig, na nog eens drie kwartier brokkelige wegen gereden te hebben, kwamen we op weer het egalere, drukkere weggedeelte. Beetje verlaat, daar waren we, Kawah Putih! We hadden het geluk dat het nog helder weer was, ja, nog, zodat we het kratermeer goed konden zien. Helaas geen zon, hopelijk zagen we die nog. Er waren veel grote groepen toeristen, mogelijk allemaal uit eigen land, alweer weinig blanda's te bekennen, wat het voor ons makkelijk maakte om voorbij te lopen. Serieus, het leken net Chinezen, overal moest er een groepsfoto gemaakt worden met van elk de telefoon. Na het schieten van een paar foto's waren we snel uitgekeken bij Kawah Putih. Via onze BenB man hoorden we dat het eten op de parkeerplaats, ja het klinkt een beetje gek, maar er waren veel eettentjes en marktjes langs de kant, want echt een parkeerplaats zoals wij die kennen, was het ook niet, dat het eten daar goed te doen is. Gelet op de hoeveelheid lokale bevolking bij één van de eettentjes, besloten we daar te gaan eten. Alweer zó lekker! En dat voor een lachertje van €3 voor ons beiden. Met een volle buik, en inmiddels afgekoeld, want de zon was weg en de wind was koel, stapten we met onze heerlijke ANWBjassen de scooter op. De volgende bestemming was geen 3 uur rijden, maar slecht 10 minuten, Perkebunan Teh Rancabali, theeplantages. Zoals ik het verwachtte, is dat er een ingang zou zijn, waar je entree moest betalen, een rondleiding kon krijgen, maar het enige dat we zagen, waar onze navigatie ons naar toe leidde, was een stoppplek langs de weg. Dus wij hebben de scooter geparkeerd en zijn zelf door de theeplantages gelopen. De volgende bestemming was ook niet ver, Kawah Cibuni Rengganis, hot spring, warmwaterbronnen. Voorbereid als we eens waren, hadden we de zwemkleding al aan. Het heeft eerst even geregend, waardoor de enorme warmte van de stenen als wolken in de lucht zweefden, en dat op nog geen 100m hoogte. Al snel werden we door de lokale bevolking uitgenodigd in het warme water te komen. Één van de dames sprak weinig Engels, het enige wat ze zei: "Come, it's hot, it's nice." Het water was ook heerlijk warm en het uitzicht was fenomenaal! Tussen de bergen, water dat helemaal naar beneden stroomde, heel veel groen en de mist en dampen trokken langzaam weg. Plaatjes! Het wordt hier vroeg donker, om 1800 uur, dus Bart had goed bedacht, het is namelijk 2 uur rijden, uiterlijk 1600 uur te vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan. De laatste nacht bij The Attic zou vanavond zijn, dus we moesten vervoer regelen naar onze volgende plaats Pangandaran. Morgenochtend 0600 uur staat onze shuttlebus klaar. Oeps, dat is vroeg! Eerst maar eens eten. In het boek Indonesië stonden wat tips, daarvan heb en we Braga Art Cafe uitgekozen, een mengeling van Europees en Indonesisch, maar wat mij betreft had het minder gemengd mogen zijn. De aankleding was wel erg mooi, knus, iets wat ons erg aansprak. Inmiddels hadden we GoJek ontdekt, zo konden we voor minder geld, het is een soort van taxiservice, gebracht en gehaald worden, en wachten als je nog even de supermarkt in wilt, want een ontbijtje of wat anders te eten, hadden we natuurlijk niet kunnen scoren, is ook geen probleem. En dat voor €1! Na heerlijk en lang tafelen, Tessa heeft haar eerste drankje kunnen scoren(!), zowaar geen wijn, ook geen cocktail, want dat hadden ze niet, maar wel een mix van lycheesap en vodka, gauw de tassen inpakken, want over nog geen 5 uur ging de wekker weer.