Dag 16, 20/09 (en ineens zijn we aan het aftellen, nee!)

Wat hebben we goed geslapen zeg! En ook best lang. Het ontbijt stond stipt om 2100 uur klaar, voor Tessa een Amerikaans ontbijt (toast met ei, salade en rozijnbrood) en voor Bart een Indonesisch ontbijt (rijst en te veel andere dingen om op te noemen) met koffie uit een cafetiere, een sapje en een bord fruit. Dat was een enorm ontbijt zeg. Normaal hadden we aan twee geroosterde broodjes (altijd witbrood) met ei net voldoende, dit was too much. Maar wel lekker! Tot nu toe hadden we slechts één keer onze was laten doen, zo na de Bromo, de Ijen en weer een week verder, was het nodig om weer kleren te wassen. Twee volle tassen was konden we laten staan, die zouden de huiseigenaren voor ons naar een laundry brengen. Gek genoeg zitten er hier in de buurt niet zo veel, had Tessa op TripAdvisor gezien, hoewel we er toch een aantal tijdens het wandelen tegen zijn gekomen. Ook weer geregeld, we konden op pad. Bart wilde graag meer cc hebben dan de gebruikelijke scooter, just for fun, alleen had hij de pech dat ze voor de zoveelste keer niet meer beschikbaar zijn. De buurman van ons had zijn 125cc, paars van kleur(!) niet nodig, dus we mochten die meenemen. Helmen waren er ook genoeg, dus we konden in ieder geval op pad! Bart wilde eerst een goede bak koffie scoren, natuurlijk had hij al uitgezocht waar hij die wilde halen, namelijk bij Seniman coffee studio, waar ze verschillende soorten bonen hadden. De dubbele espresso werd geserveerd op een blad, met een koekje en een glaasje water, en was zo weg. Daarna kreeg Tessa haar koffie, guest beans, echt Balinese koffie, wat lichter dan de gewone koffie en Bart bestelde er nog een espresso bij. Allemaal heel Europees uitgeserveerd. Zo, onze shot koffie voor deze ochtend hadden we nu wel gehad! Ze doen bij Seniman aan een strippenkaart, na 6 koffie krijg je er eentje gratis, we zijn nog niet weg en het koffiehuis zit om de hoek, dus doe maar. Het was alweer bijna 1200 uur voordat we echt op pad konden, eerst even de bandjes van de scooter voor omgerekend €0,30 laten bijvullen en off we go naar de Monkey Forest van Ubud. Toch altijd even grappig om wat dieren te spotten en te zien hoe graag andere mensen kleine aapjes op zich willen komen laten zitten en vervolgens een klap krijgen door een grotere aap. De tempels waren voor ons niet zo indrukwekkend, meer de bomen die op rare manieren groeien en serieus énorm zijn! Na toch een paar goede foto's geschoten te hebben, zijn we doorgereden naar de Olifantengrot, Goa Gajah, Bedulu. Natuurlijk stonden er allerlei vrouwtjes sarongs te verkopen, stom genoeg hadden we die nog niet gekocht, geen tijd voor gemaakt ook, en dan is het zeker niet slim om op deze plek zulke dingen te kopen. Voor te veel geld hebben we er twee meegenomen, dan hadden we ze maar eerder moeten kopen. Ook mannen moeten een sarong dragen om binnen te komen en vrouwen mogen niet naar binnen als ze menstrueren. Ja, er zijn allerlei regeltjes omtrent de tempels. Eenmaal binnen konden we de Olifantengrot niet vinden, helemaal benenden was een waterval, boven leek er een markt, maar schijnbaar was er een ceremonie, dus allerlei versieringen, en daar achter zat de grot verstopt. En wat ik al las, het stelt echt geen reet voor. Het was inmiddels al ver in de middag en de trek in eten begon te komen. Van Nadine hadden we een website gekregen wat leuke plekjes zijn om te zitten, zo ook Bali Pulina. Het was ongeveer 20 minuten rijden richting het noorden, Bart scooteren, Tessa achterop met de navigatie in handen. Toen we binnen kwamen bij Bali Pulina werden we welkom geheten door meerdere dames, één van die dames nam ons mee voor een rondleiding door de tuin. In de tuin hadden ze allerlei soorten bomen en planten, zoals cacao, vanille en kaneel. Ook maakten ze hier hun eigen Luwak koffie. De luwak, een civet katachtige, eet koffiebessen, poept ze uit, de pit wordt eruit gehaald, schoon gemaakt, 45 minuten geroosterd en daarna fijn gemalen voor koffie. We konden het allemaal zien, doen en proeven. Daarna werden we verder door de tuin geleid naar het terras met uitzicht over de rijstvelden. Op verschillende hoogtes kon je plaatsnemen en elk niveau had een eigen inrichting. Of je nu iets moest bestellen of niet, we kregen in ieder geval een proeverijtje van thee en koffie met vanille smaak, gember, ginseng en chocola. Eten konden we er niet, slechts een enkele snack, en veel keus was er niet. Hiermee was onze honger gestild, maar gevuld waren we niet. Op ons lijstje stond nog Karsa Spa en Café, maar die ging over iets meer dan een half uur al dicht. En omdat de weg (het bord zei het, maar we zagen er toch mensen rijden) afgesloten was, moesten we toch eerst terug naar Ubud. De scooter hebben we weg gezet en zijn te voet verder gegaan naar een restaurantje in Ubud, een warung. In onze Javaanse belevenissen is een warung een klein lokaal tentje dat totaal niet ingericht is op toeristen. Dat is hier in Ubud wel anders. Ubud is naar ons idee, door wat we de afgelopen weken gewend zijn, enorm toeristisch! Je wordt als persoon minder gewaardeerd, gedag zeggen met een glimlach zit er niet meer in en zwaaien naar kinderen wordt maar raar gevonden. Daarentegen zitten vrouwen op de grond met een klein kind in de armen langs de straat hun handje op te houden en hoor je op elke 5 meter van de straat "taxi". Of ze doen alsof ze in de auto zitten en het stuur omdraaien, alsof we het woord taxi niet kennen, nou nee bedankt, we lopen die 10 minuten wel. Die avond hebben we gegeten bij warung Laba Laba, wat erg goed scheen te zijn. Het zag er ook goed uit en smaakte ook lekker, maar een maaltijd van €2-3 bij een Javaanse warung smaakte nog altijd beter en nu betaalden we het dubbele! Nu al waren we dit toeristische gebied al een beetje zat. De toetjes op de kaart waren meer Europees dan Indonesisch, daarom zijn we zonder toetje vertrokken. Daarna zijn we gaan lopen en kwamen op een gezellig straatje uit. Op elke 50 meter zit zo'n beetje een massagepraktijk of beautysalon, om aan onze minimaal één keer per week te houden, verdienden we vandaag ook wel een massage. Toen Tessa ergens 'pitgit' zag staan en de gegeven massages aan onze wensen voor die avond voldeden, zijn we een soort van carpoort in gelopen. Heel luxe zag het er niet uit, maar je weet nooit wat er verder verscholen is. Om 2100 uur zouden ze sluiten, dat betekent dat we nog 30 minuten gemasseerd kunnen worden, prima. Bart ging voor een voetmassage, Tessa voor een rug, schouder en nek. Eenmaal binnen verwachtten we geen luxe spa meer, het rook er een beetje muffig en zag er niet modern uit, toch zijn we gaan liggen. Wat Tessa onder een pitjit verstaat, nou kan ze zeggen dat ze die eens een keer heeft gehad! Tevreden gingen we de straat weer op, Bart glibberend in zijn slippers vanwege de geoliede voeten. Niet veel verder zagen we een gezellig restaurantje waar we rosé op tafel zagen staan en een bank waarop we lekker konden chillen. Daar mochten we lekker op relaxen, Bart met een Bintang (lokale bier) en Tessa met een juice (zo veel goedkoper dan wijn!). Overal waar je komt krijg je échte juice, ik kan er maar niet over ophouden hoe zeer ik dit waardeer! Het toetje hebben we hier gegeten, ook al was het niet Indonesisch, de carrotcake was te aantrekkelijk om te laten staan. Lang hebben we op het bankje zitten chillen, waarna we moe, en Bart een beetje tipsy, terug liepen naar onze heerlijk opgeruimde en schone kamer met nieuwe handdoeken en gladgestreken bed.