Dag 15, 19/09 (alweer 2 weken voorbij..)

Aan de ene kant denken we "heerlijk, nog twee weken", aan de andere kant "er zijn al twee weken voorbij.." We hebben het goed naar onze zin hier en zouden voor ons gevoel nog een paar maanden kunnen blijven.
Om stipt 0830 uur werd Tessa weer wakker, mooie tijd om op te staan. Vandaag zouden we Munduk, of in de buurt daarvan, weer gaan verlaten. Op de planning stond nog een stukje te wandelen, dat was er gister niet van gekomen, dus voordat we gingen, paste dat net in de planning. Met de tassen alvast ingepakt voor vertrek, zijn we met een daypack op pad gegaan. De route stond aan naar een uitkijkpunt over de rijstterrassen. We wilden natuurlijk een zo leuk mogelijke route, maar in de bergen heb je niet heel veel meer keus dan de bergpas te volgen. Waar we al met de bus zijn langsgereden, zagen we nu ineens heel andere dingen, maakten we contact met de bevolking, hebben we een avocado geproefd, roken we allerlei verschillende geuren, kwamen meerdere watervallen/watervalletjes tegen en heel veel honden. Elk huis op Bali heeft zo'n beetje wel één of meerdere honden, maar vertrouwen doen we ze niet. Ze lopen allemaal los, ook op straat, zonder eigenaren in het zicht, Bart was toch lichtelijk bang een keer gebeten te worden. Het rijstterras uitkijkpunt was niet makkelijk te vinden. De navigatie gaf aan dat we rechts een weg in moesten slaan die er helemaal niet was. Iets verderop ging er wel een pad naar boven, omdat het een stenen pad was, op indonesische wijze, vertrouwden we erop dat we die konden bewandelen. Op een gegeven moment wisten we niet zeker welke kant we op moesten, en toen hoorden we van boven uit de bomen iemand roepen dat het viewpoint die kant op was, en zo zagen we meer mensen bovenin de bomen. Met een zelfgemaakte ladder van bamboe klimmen ze de palmbomen of andere bomen in om vruchten of sap te halen, levensgevaarlijk werk eigenlijk. Met een enorm steile helling, waar soms het pad even ontbrak, kwamen we helemaal boven uit op een weg, "nee, daar was het niet..". Via dezelfde weg zijn we naar beneden gezakt, het moest ergens aan de linker kant zijn. Er liep halverwege ook een pad naar links, hoewel dat meer leek op een terrein van iemand. Langzaam liepen we de kant op terwijl er steeds meer blaffende honden op ons af kwamen. Snel verschuilde Bart zich onopgemerkt achter Tessa. Gelukkig werden de honden al snel weggestuurd door de eigenaren. Op ons beste Indonesisch en makkelijk Engels probeerden we duidelijk te maken waar we heen wilden, maar helaas konden ze ons niet helpen. We bedankten ze, wensten ze een selamat makan en liepen rustig langs de honden het pad weer op. Waar moesten het zijn? We probeerden zo nauwkeurig mogelijk de GPS te volgen. Zo kwamen we niet op specifieke paden uit maar konden wel zien dat er eerder mensen zijn geweest. Op een avontuurlijke wijze dwaalden we af naar beneden. Ja, hier moest het zijn. Ook al was het als uitkijkpunt aangegeven, je moet het zien alsof je in 'the middle of nowhere' beland bent. En ineens moest Tessa heel nodig plassen. Agh, er was toch niemand te bekennen en aan een gat in de grond was ze toch al gewend, dus broek naar beneden en plassen. Dezelfde weg teruglopen was natuurlijk saai, dus besloten we het pad verder af te wandelen waar we nu toch al op beland zijn. De GPS kende dit pad niet, maar toen we eenmaal verder liepen, was er wel weer een stenen pad. Als we die, alweer super steil, omhoog zouden lopen, dan kwamen we weer op de normale weg uit. Helemaal doorweekt van het zweet kwamen we boven aan. Op 20 minuten voor onze homestay ging het ineens regenen..het zag er al dreigend uit. Misschien, zoals we gehoord hebben, was het in Nederland wel mooier weer dan hier. Het is hier toch best wel vaak bewolkt en juist op onze reisdagen schijnt de zon volop. Behalve vandaag. Schuilend onder een afdakje trokken we onze sambal chips open en wachtten we totdat de regen verminderde. Toen de zak bijna leeg was, oh ik kwijl alweer bij het denken aan die lekkere chips.., en de regen niet zo hard meer ging, zijn we verder gaan lopen. Het water liep over het pad de bergpas af. De regen trok steeds meer weg en langzaam kwam de zon weer een beetje door. Onderweg probeerden we een taxi te pakken met GoJek of Grab, maar niemand wou ons in dit afgelegen gebied ophalen, en hadden we nou net twee chauffeurs afgewezen omdat we vonden dat ze er te veel voor vroegen. Bij aankomst bij de homestay stond een chauffeur, was hij nog beschikbaar? Helaas..en het leek er niet op dat hij ons op maar een kleine manier zou kunnen helpen. Bussen en shuttlebusjes konden we ook niet vinden. Toch wilde de chauffeur wel proberen iemand anders te bellen. Inmiddels hadden wij weer contact opgenomen met onze homestay in Ubud, zij hadden vooraf al aangeboden ons eventueel op te halen voor 500k, als het niet anders kan, dan graag! Alleen zou het minimaal 2 uur duren voordat ze in. Munduk zouden zijn. Natuurlijk was dat geen probleem. Wij hadden dan mooi even de tijd om een hapje te eten. Met de backpacks en daypacks naast de tafel, wachtten we op een gado gado (welke hier super lekker en anders bereid is) en kare ayam, waarna we snel bericht kregen dat er een andere chauffeur gevonden was die ons voor 450k wilde brengen. Nou, heel graag! En hij kon direct komen. Hadden wij nou net eten besteld. Dat was geen probleem, over een half uur zou hij komen, en stipt 1400 uur stond hij voor de deur. Wij hadden het eten amper op, inmiddels de chauffeur van ons volgende homestay geannuleerd, en stapten de auto in. Al in het afgelegen gebied was het druk, er was namelijk een bruiloft waarbij mensen met de auto kwamen en wilden parkeren, en de wegen waren al zo smal.. Voordat we gingen rijden hebben we voor Rob en Nadine een drankje als verrassing afgerekend, die ze bij het eten zouden krijgen. Dat was een leuke verrassing. Het duurde lang voordat we in Ubud waren, 1715 uur waren we pas op de plek van bestemming. Onze backpacks werden naar onze kamer getild en wij konden er rustig achteraan lopen. Alweer honden, maar ook kippen, rondom het huis. We werden, net als bij Gangga Homestay, nu ook hier bij Doremi guesthouse, vriendelijk door de familie ontvangen. Ze stelden zich netjes voor, lieten onze kamer zien en als we vragen hadden, konden we ze die altijd stellen. De kamer was echt onuitstaanbaar schoon en strak ingericht. Er lagen drie verschillende grootte handdoeken klaar met een bloemetje erop, nog een voetenhanddoekje, drie pompjes met douchezeep, shampoo en conditioner, een strak opgemaakt bed en een nieuwe airco. Wauw, wat voelde dit fantastisch. Het voelde heerlijk schoon, we voelden ons welkom en ze boden aan waar we behoefte aan hadden, super. Direct hadden we een scooter geregeld en voor Tessa nog een kookles. De vorige kookles beviel namelijk wel goed, wel met het idee dat het niet zo zou zijn als de vorige, in Yogja waren we wel erg verwend met de prijs en de privéles. Tessa heeft meteen gevraagd bij welk bedrijf dit georganiseerd is, zodat ze de recensies kon lezen en het blijkt dat Payuk Bali, nu Ketut's Bali, goed aangeschreven is. Er werd ons nog verteld dat er in de stad meerdere dansvoorstellingen zijn en dat Kecak Fire & Trance Dance de beste is om naar toe te gaan, die zou om 1930 uur beginnen, dus nog een uur om de kamer in te richten, te douchen en een hapje op de vuist te nemen. Lekker opgefrist van de wandeling van vanmorgen zijn we richting de tempel gaan lopen. Onderweg kwamen we een karretje met bakpao tegen, die wilde Tessa nog graag proeven! De man had verschillende smaken, met chocola, vruchten en de gebruikelijke kip. Kip graag, twee bapao. Nou, in Nederland hoef ik geen bapao meer, zo hoort ie te zijn! Het broodje is zacht, er zit meer smaak aan en net warm gestoomd. Helaas was er alleen weinig inhoud. Het broodje was al snel op en liepen door naar de voorstelling, daarna zouden we wel gaan eten. Zonder te weten waar we eigenlijk naar toe gingen gingen, kochten we twee kaartjes. Mijn hemel wat een toeristen. De voorstelling was weer gebaseerd op het verhaal van Ramayana, nu totaal anders gepresenteerd. In het midden stond een houten pilaar waarop heel veel kaarsjes brandden, heel veel meer licht was er niet. Daar omheen kwamen zingende mannen op de grond zitten, althans ze maakten geluiden en we dachten dat ze daarmee ook het verhaal aan het vertellen waren. De dans was aanzienlijk beter dan we de vorige keer gezien hadden, maar na ruim een uur, dat was ook echt het einde van de voorstelling, waren we er ook wel klaar mee. Inmiddels  was het 2045 uur en moesten we nog eten. Uiteindelijk zijn we bij Nomad terecht gekomen, want, er stond wijn op tafel! Na 2 weken geen wijn, hadden we daar wel echt zin in! De prijzen voor een maaltijd liggen in Ubud ineens stukken hoger dan we gewend waren, toeristisch gebied hé, en voor de wijn betaal je omgerekend per glas ook €4,5. Vooruit dan maar! Het was een merlot en nog een lekkere ook. Het eten was niet zo lekker als we eerder gehad hebben, wat zijn we alweer verwend zeg. Desalniettemin met z'n tweeën genoten van een echt vakantiediner. Onze homestay zit aan de rand van het centrum, met de benenwagen waren we zo weer thuis. Eenmaal terug bij Doremi zat de man des huizes met een stel oudere gasten bier en whiskey te drinken. Wij waren te moe om aan te schuiven en vielen als een blok in slaap.