Dag 13, 17/09

Dit kan je geen nacht slapen meer noemen, 2315 uur ging de wekker, om 23:45 uur konden we nog een bak koffie scoren en 00:00 uur zouden we vertrekken. Nou, met een Lindomar en Tessa in de groep, wordt dat altijd later.. Gelukkig dat het programma ingecalculeerd is op laatkomers. Het was raar om te zien dat het voor ons ochtend was, terwijl de mensen in het restaurant aan het natafelen waren. Met het busje waar we al enige uren in doorgebracht hadden, zijn we naar de Ijen krater gereden. Tessa was aardig bijgetrokken, maar Bart had het er moeilijker mee met amper 2 uurtjes slaap. We waren er al op voorbereid dat het koud zou worden en dat mutsen, sjaals en handschoenen geen overbodige luxe zijn. Eenmaal op de parkeerplaats kochten we deze spullen massaal in, nooit gedacht dat je in Indonesië handschoenen en sjaals zou dragen. Van huis uit had Tessa al een thermoshirt mee en een sportbroek om onder de spijkerbroek te kunnen dragen. Warm genoeg zou je toch denken? Ook was ons verteld dat je de warme kleding eerst in de tas kon laten, ook daarin hadden ze gelijk. Vanaf de parkeerplaats, na eerst even geplast te hebben, zijn we met z'n zessen en een super humoristische gids, Iwan, de berg op gegaan. Het was steil omhoog, echt steil, en niet van korte duur. Hoe lang we er precies over gedaan hebben weet ik niet meer, mogelijk 1-3 uur. Bart, Lindomar en Tessa gingen hard naar boven, Nadine wat minder snel, dat vond de gids wel prettig, want van die snelle, jonge, fitte dingen ging hem echt te vlug en Iwan verplichtte ons daarom tot af en toe een pauze. Het laatste stuk van de route was vlak, en in het pikkedonker konden we nog net ontdekken dat straks als het licht zou worden, we een heel mooi uitzicht zouden hebben. Bovenaan de Ijen hadden we de keus om mee te gaan naar het kratermeer, of boven te wachten. Iedereen besloot mee naar beneden te gaan. Dat was best een spannende afdaling over allerlei rotsen en kiezelstenen. Bart had zijn zaklamp mee en Tessa had het lampje van Christa en Lotte op haar hoofd. Wat was ze daar op dat moment ontzettend blij mee!! Van bovenaf zagen we een paar lampjes helemaal beneden, cool, daar gaan wij dus ook heen. Onderweg moesten we plaats maken voor de mijnwerkers. Met een (bamboo?) stok en aan ieder uiteinde een mand gevuld met zwavel, wat bij elkaar trouwens echt veel weegt, lopen zij twee keer per dag de krater op en neer. Zij doen dit met minimaal 60kg! Volgens wiki zelfs 90kg. Voor meer info over de Ijen, zie https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Ijen. Van bovenaf zagen we ook al waarvoor de mensen naar de Ijen gaan, maar lang niet altijd te zien is, het blauwe vuur! Vandaag was hij niet groot, maar wel zichtbaar! Hoe dan komt er blauw vuur uit een rots? De zwaveldampen, net zoals bij de Bromo, stegen omhoog, gelukkig niet onze kant op, maar geen zorgen, boven hadden we allemaal al een gasmasker om onze nek gedaan. Kwam de zwaveldamp op je af, dan was het verstandig je gasmasker op te doen en je ogen dicht te doen, want zwaveldamp in je ogen doet pijn. De gasmaskers hadden we pas helemaal beneden nodig, ik denk dat we toen op zo'n 20-40m van het blauwe vuur verwijderd waren. Vet zeg! Wat we toen ook zagen, is dat wij vroeg waren, want er kwam me toch een meute mensen van de berg af komen! Daar moesten we even op wachten, want alles gaat via dezelfde route de berg af en op, en de mijnwerkers lopen er ook nog tussendoor. Wat was dat wachten koud zeg! De berg op lopen, daar hadden we geen extra trui of jas voor nodig, warm zat! Maar daar beneden wachten, alle warme spullen gingen aan! Ook van het lopen naar boven werden we niet warmer. Op ongeveer de helft van de krater bleven we hangen, we zouden wachten totdat de zon op zou komen, dat was net geen uur.. Wij hadden het koud, de wind was koud, dus het voorstel was om een warmer plekje op te zoeken. Gelukkig wist Iwan die wel te vinden en zo zijn we tussen de rotsen, uit de wind, gaan wachten. Al vroeg werd het langzaam lichter. In het pikkedonker hebben we ons allemaal een voorstelling gemaakt van hoe de omgeving er ongeveer uit zou moeten zien, je schetst je toch een beeld in je hoofd. Nou, dat was compleet anders! Hoe lichter het werd, des te meer we een grote egale vlakte zagen. Oh joh, dat is het meer! Een grote verrassing dus en adembenemend mooi! Van die hele groep toeristen zijn er niet heel veel blijven hangen, of zo dusdanig verspreid van onder naar boven dat we het niet door hadden. Na heel veel foto's gemaakt te hebben, liepen we terug naar boven en we konden merken dat Iwan terug moest, want hij had de pas er goed in. Eenmaal boven kregen we weer een adembenemend uitzicht, aan de andere kant van de Ijen. Onwijs veel groen! We konden natuurlijk niet stoppen met foto's maken en Iwan maar wachten. De steile helling naar beneden deed niet veel goeds voor de knieën van de heren en de weg terug leek niet eens korter te duren dan de weg omhoog. Eenmaal beneden, toen de zon helemaal op was, warmden we eindelijk een beetje op. Het was inmiddels 0800 uur in de ochtend, niet gemerkt dat we er al zo veel uren op hadden zitten. Nu waren we ook wel echt toe aan een ontbijt. Van gister hadden we al geleerd dat het niet handig is geen eten mee te nemen, dus we hadden al allerlei koekjes op voordat we aan de klim begonnen. Desondanks konden we zeker wel een goed ontbijt gebruiken! En of we een goed ontbijt kregen! Zeer uitgebreid van Franse toast, omelet, fruit naar rijsttafel en pisang goreng. De koffie werd voor je ingeschonken en de omeletjes werden aan tafel gebracht, heerlijk, we konden zo veel eten als we wilden. Na nogmaals onder die heerlijke douche te hebben gestaan en de tandjes gepoetst te hebben, mochten we onszelf alweer in het busje vermaken. Al snel kwamen we bij de veerboot, we gingen namelijk Java verlaten en onze reis voortzetten op Bali! De chauffeur, en volgens mij heet hij Michael en is de bus zijn bezit, bestelde op onze kosten nog een paar onde onde sesamballen waarna hij de bus de veerboot op reed. Op de boot konden we uitstappen en rondlopen. Onderweg naar Bali zagen we dolfijnen uit het water springen, Tessa wist dat Rob een fotocamera bij de hand had, hij zat aan de andere kant van de boot, dus haalde ze hem snel op, en toen was er geen dolfijn meer te zien.. Een enkele keer was er nog eentje te zien en hoe hij het voor elkaar kreeg, gewoon vastgelegd! Met een uurtje, eigenlijk gaat het veel sneller, maar we moesten een tijd wachten op een andere boot, waren we aan de overkant. Vanaf Java zie je Bali ook al liggen, de afstand is eigenlijk maar kort. Op Bali is het gelijk ook een uur later, waardoor het leek alsof we nóg langer onderweg waren. De wegen in Bali zijn trouwens veel beter geasfalteerd en het verkeer is rustiger dan op Bali. Omdat het geen islamitische maar hindoestaanse cultuur is, is het straatbeeld ook compleet anders. Daarnaast zagen we gelijk al veel meer blanda's lopen. Het was ongeveer nog twee uur rijden naar de villa in Lovina van Rob en Nadine, die hadden zoiets van, even de luxe opzoeken. Daarna werden wij afgezet bij Gangga Homestay naast Munduk en Lindomar en Femke werden in Sanur afgezet, waar ze nog eens 2-3 uur over deden. Wat een leuk plekje hadden wij gevonden zeg! Een fantastisch uitzicht over bos, palmbomen, rijstvelden en gedroogde kruidnagels. Dat was dus waarom het hier zo lekker rook! De kruidnagels liggen op grote doeken te drogen in de zon, buiten de zon om worden de doeken dichtgevouwen. De knoppen worden als kruiden verkocht, de steeltjes worden bijvoorbeeld voor medicijnen gebruikt. Er is ook een rooftop, wat het uitzicht nog meer afmaakt en Tessa een zeer gelukzalig gevoel gaf. Tijdens het eten bij de homestay zelf, het eerste restaurant was namelijk bijna 10km verder en vervoer in de hoge bergen en afgelegen dorpen is toch een stuk lastiger, ging langzaam de zon naar beneden en kleurde de hemel de meest mooie kleuren. We hadden het wel getroffen met deze plek! Vanwege de weinige slaap zijn we vroeg naar bed gegaan. Om 2100 uur Balinese tijd, dus 2000 uur Javaanse tijd, ging het licht uit.