Dag 12, 16/09

17 september 2018 - Ijen, Indonesië

De wekker ging om 0215, stipt 0245 uur stonden we klaar voor vertrek. Dit is de eerste keer dat de chauffeur te laat was. We dachten dat we weer met het busje opgehaald werden, maar we mochten meteen de jeep al in! Stipt 0300 uur waren we bij Lindomar en Femke, maar die stonden nog niet klaar. De mensen van de begeleiding dachten dat ze nog sliepen. Van beiden werd te telefoon niet opgenomen. Zouden ze zich verslapen hebben? We wisten in welke kamer ze zaten, Rob is er heen gegaan en het bleek dat ze bijna klaar waren. Onze chauffeur stond klaar en omdat we toch niet met z'n allen in één jeep konden, zijn we vast gaan rijden. We hadden een hele toffe chauffeur, alles ging hem te langzaam, dus hij probeerde voertuig voor voertuig, wat hier echt heel normaal is, in te halen. Eerst gingen we alleen maar de berg op, stonden in de file met alleen maar 4x4 forwheel drive jeeps, daarna scheurden we door een grote zandvlakte. Omdat het donker was leek het gewoon een zandweg, achteraf bleek dat het één grote zandvlakte was en dat we langs de Bromo reden zagen we natuurlijk niet. Met de jeep werden we verder omhoog gereden waarna we het laatste stukje zelf moesten lopen. Dat viel reuze mee, ondanks dat het pikkedonker was. Onze gids, weer een andere man, Made, leidde ons naar een mooi en rustig uitkijkpunt, waar nog geen enkele toerist was. Al gauw waren ook Lindomar en Femke op de berg, die hun eigen gids mee hadden. Het was ongelooflijk koud! De harde wind maakte het zo niet aangenaam..en dat is zacht uitgedrukt. En dat terwijl we een spijkerbroek, windjack, trui/vest, Tessa nog een thermoshirt, aan hadden. We waren mooi op tijd, over drie kwartier zou de zon pas opkomen. Zoals je leest gingen we dus niet direct naar de Bromo maar eerst naar een mooi uitkijkpunt. Iets verder terug hadden wat lokale toeristen een vuurtje gemaakt en we waren van harte welkom om van de warmte te genieten. Al snel zagen we de lucht van kleur veranderen, het zal iets voor 0500 uur geweest zijn. We liepen terug naar boven en bleven kijken en foto's maken totdat de zon lange tijd goed zichtbaar bleef. Wat ontzettend mooi! Het werd er alleen nog niet warmer op. Op de route terug naar beneden bleven we eerst bij het vuur hangen om onze handen op te warmen. Daarna stapten we terug de jeep in en reed onze chauffeur ons weer de zandvlakte door. Hij had goed in de gaten dat wij zijn spelende rijgedrag wel konden waarderen, dus daar maakte hij maar al te graag gebruik van. Midden in de grote vlakte staat de Bromo, met alle auto's ervoor geparkeerd en paarden die klaar stonden om mensen naar boven te krijgen. Nadine rijdt zelf paard, dus ze wilde graag de Bromo ter paard betreden. De andere vijf gingen allemaal lopend, door het zand, over een lange trap naar boven, waar de mensen echt véél te langzaam liepen. Met twee gidsen liepen we langs de rand van de vulkaan, je kon de zwavel ruiken en soms moest je even de andere kant op kijken of de ogen dicht doen vanwege de damp of al het opstijgende zand. De vulkaan kan je helemaal rond lopen, dat kostte iets te veel tijd, maar iets verder lopen wilden Lindomar, Bart en Tessa wel. Even zonder toeristen, wel met gids, geen drukte, stilte en genieten van het uitzicht. Aan deze kant kon je, als de damp een beetje weg was, in de vulkaan kijken. Het zag er uit als kokend water, maar dan met een bruinige kleur. Eenmaal beneden voelden onze benen als elastiekjes, ze waren moe, wij waren moe en waren hard toe aan wat eten, want dat was al even geleden en we waren lang actief geweest. Misschien dat we nog een half uur tot een uur in de jeep gereden hebben voordat we terug waren bij het hotel. Het was namelijk zo geregeld dat we met z'n allen bij het Bromo Hotel konden ontbijten. Goed geregeld was het alleen niet. Het brood was op, na twee personen de eieren ook en zo heeft Tessa meerdere keren gevraagd of er iets bijgevuld kon worden. Het personeel zat achter de receptie, uit het zicht, en hield zich totaal niet bezig met hun gasten. Maar oh, wat ging dat ontbijt er goed in! Het was inmiddels ook al 0900 of 1000 uur. Na het ontbijt konden we de spullen inpakken en het busje weer in. De rest van de dag zaten we dan ook in de auto, want het was 6-8 uur rijden naar het Ketapang Indah Hotel. Onderweg zijn we één keer gestopt om te eten. De overige tijd was bedoeld om te slapen, maar dat lukt niemand in de bus, veel te veel heen en weer gewiebel, je wordt letterlijk heen en weer geslingerd en op en neer gedrild. Rond 1800 uur kwamen we bij het Ketapang Indah Hotel aan. Zo hee, dat zag er luxe uit! Een zwembad, massages, het zag er nieuw, goed en schoon uit, de meest luxe kamer die we tot nu toe hebben gehad. Heel veel konden we er niet van genieten, want om 00:00 uur werden we weer vervoerd om de volgende trip te doen. Dat nam niet weg dat we allemaal eens heerlijk in een grote douche, met warm water en een harde straal, uitgebreid gedoucht hebben. Wauw, dat was genieten! Tessa was zo gebroken dat ze zonder eten naar bed is gegaan. Bart heeft met de andere vijf nog gegeten en zijn eerste rode wijn gehad! Het was veel te duur eten voor wat je er voor kreeg, jammer, maar iets zoeken daar was geen tijd voor. Voor enkele uurtjes nog even het bed in, even rust, en dan weer door! 

3 Reacties

  1. Marian van Luijk:
    17 september 2018
    Jullie hebben dus de goede plek gehad voor de zonsopgang bij de Bromo! Van Christa begreep ik dat ze daar toen erg veel touristen hadden. Top zeg!!
  2. Kitty:
    17 september 2018
    Wat een gave foto’s zullen jullie hebben, ben zoooooo benieuwd!
  3. Tessa:
    17 september 2018
    We hadden een geheim plekje Marian :) Aan de andere kant waren wel heel veel toeristen!