Dag 7, 11/09

De eerste nacht in Yogjakarta hebben we prima geslapen. Het is lekker rustig in dit hostel, het leek wel alsof we de enige waren. Om 0915 uur, zo hadden we het aangevraagd, zou het ontbijt moeten komen. Uiteindelijk kwamen ze een half uur eerder aankloppen en hoorde we een lieve, zachte stem zeggen: "breakfast". Het is simpel, maar goed verzorgd. Zoals de Olijfjes goed zijn in te laat komen, of precies op tijd zijn, dat hebben we niet vanuit de Indonesische cultuur. We hebben nog niet eerder gehad dat er iets of iemand te laat was. Op de planning van vandaag stond ten eerste een goede bak koffie bij de buren scoren, Aglioo. De vorige avond, toen we over de strip liepen, werd ons beloofd dat het goede koffie zou zijn, en we werden niet teleurgesteld. Daaropvolgend verbaasden we ons hoe ver het lopen was om naar Sultan Palace te gaan, dus bestelden we een taxi. Eenmaal daar bleek..dat het Sultan Palace dicht is! Alleen vandaag! Dit had te maken met het Islamitische nieuwjaar. Het gebouw ernaast was wel open, zonder te weten waarvoor we een ticket kochten, welke natuurlijk spotgoedkoop is, zijn we naar binnen gegaan. Het stelde niet veel voor, weinig informatie, weinig imposante dingen, gauw maar weer gegaan. Wat wel interessant was om te zien, is dat een van de sultans al op 3-jarige leeftijd sultan werd. Onderweg naar de uitgang werden we, zoals gebruikelijk, aangesproken om een babbeltje te maken. Dit keer was het ook echt een gids die niks te doen had. Zoals de meesten vragen, vroeg hij ook waar we vandaan komen en sprak gelijk enkele woorden Nederlands. Zijn broer schijnt in Groningen een eigen zaak te hebben. Hij nam ons mee een paar straten verderop. We hadden niet zo'n geluk met dat Sultan Palace niet open was, daarentegen hadden we wel geluk dat de batik scholen een soort van open dag hadden. Hij vertelde over de Batik Art, hoe de doeken en kleding gemaakt worden, over de school en een vrouwtje was met een doek bezig, dus we konden het ook zien. Binnen was een ruimte waar heel veel doeken zichtbaar waren, zoals je dat in een atelier wel eens ziet. Prachtig! We vonden het super mooi! Vrijwel direct hadden we besloten er eentje mee te nemen. Er waren er twee die we echt heel mooi vonden en de betekenis paste bij elkaar. Ze zijn 900.000 rupiah per stuk, niet heel goedkoop. Tessa dacht, als ik er nou twee meeneem, moet hij wel in prijs zakken. En jawel, we kregen 20% korting. Het grote probleem was, hiervoor hadden we niet genoeg geld bij ons. Het was 1400 uur en 1500 gingen ze dicht. En Tessa had geen zin om heen en weer te rijden. Terwijl wij aan het overleggen waren, deed die knul, een andere dan die de uitleg gaf, want die moest weer terug naar het paleis, weer wat van de prijs af. Per stuk zat hij nu op 600.000 rupiah. Mooi! Genoeg voor twee hadden we toch niet, dus doe dan die ene maar voor 2/3e van het geld, hoppa! Later hoorden we dat het een goede prijs was, dat vonden wij nou ook, want het is toch wel handwerk van een artiest. Later kwamen we ook een winkel van hem tegen, Hery's, terwijl we naar het Waterpaleis liepen. Niks staat hier duidelijk aangegeven en inmiddels was er van alles omheen gebouwd en konden we het niet vinden. Opnieuw werden we aangesproken door een gids die ons de weg leidde. Voor een prikkie, en een nog kleiner prikkie voor het mogen maken van foto's, dan krijg je een kaartje die je aan je camera(tas) moet hangen, konden we het Waterpaleis betreden, terwijl de gids van alles aan het vertellen was. Het duurde best wel lang, inmiddels kregen we steeds meer honger en raakte het geduld bij Tessa steeds verder op. Makkelijk iets vinden was er nu even niet, dus besloten we terug te gaan naar ons straatje en te gaan eten bij het restaurant die gister dicht was, Warung Bu Ageng. We moesten een beetje rekening houden met hoe veel we nog bij ons hadden. Zo kwamen we uit op drie keer drinken, een compleet gerecht en Tessa had zich vergist in het uitkiezen en kreeg alleen wat vlees, dus ook maar wat rijst en een sambal sausje erbij besteld, voor ongeveer omgerekend €6. Het smaakte, maar warm was het niet.. Om 1600u of misschien later hadden we eindelijk geluncht. Tijd om meer geld te halen en de markt op om te shoppen. Yogjakarta is groot, heel groot, een taxi voor nog geen euro is dan ook niet verkeerd besteld. Kleingeld hadden we niet meer, enkel briefjes van 100.000 rupiah, waar de chauffeur geen wisselgeld voor had, want het was maar 14.000. Hij kende de stad wel en wisselde ergens geld, zo hadden we weer heel veel kleingeld. Het grappige was dat het aan elkaar geniet was, zodat het makkijker tellen was. Briefjes van 2000 waren per 5 geniet en briefjes van 5000 per 2, dan is 100.000 ineens heel veel. Eenmaal naar de jl. Malioboro was er muziek en stonden er mensen te dansen. Dat duurde niet lang, het was alweer afgelopen. De mensen voor ons zagen ons en wilden allemaal met ons op de foto. Wat dat betreft zijn wij net een attractie. Echt wel dat wij ook die foto wilden hebben, dus gaf Bart direct zijn telefoon aan die dude. Daarna zijn we de winkelstraat ingelopen, lekker aan het kijken, maar niks gekocht, ja, donuts.. We zijn nog de Batik markt en de Malioboro Mall in geweest. Groot! Vooral die laatste waren we snel weer uit, daar kan je je bijna een week vermaken bij wijze van. Inmiddels kregen we een berichtje van Rob en Nadine om aan te schuiven bij ViaVia. Gezellig! Onderweg met de taxi berichtten ze dat ze toch naar de hostel gingen. Rob had zich namelijk verwond met de Green tour en had behoorlijk wat pijnen. Ondertussen waren ook Femke en Lindomar onderweg. Alsnog gezellig samen zitten eten met Femke en Lindomar en er een hele leuke avond van gemaakt. Om 2100 uur de avond afgesloten, want de volgende dag ging de wekker héél vroeg!